Oysa

-Biliyor musun?
-Bilmiyorum

Oysa neler biliyordum. Çok şey görmüştüm, belki de yeterdi, artık gitmeliydim. Çaresiz sabahlarıma yenik düşmeliydim, savaşımı kaybetmeliydim. Takılıp rüzgarın peşine çok başka diyarlarda aramalıydım mutluluğu. Belki de orada mutsuz olmak bile bana daha iyi gelirdi. Fazla gücüm kalmadı artık, herkes gider mi? Sen gitme, olur mu?

Üzülmek bir başka artık. Her gün üzülürsen, diğer duygularını işgal ediyor pişmanlık. Gözlerimin etrafı çizgi çizgi. Gökyüzü bile kırmızı bana, gözlerime çekmiş besbelli. Yüreğim tutmuyor doktor. Çekyat altına sığdırdığım çocukluğum, içimden taşıyor.. Sanki saklambaç oynarken uzaklaşıp kaybolmuş gibiyim, oyunu kazanırken kaybetmiş gibi..

Saçları düşecekti üzerime doktor, çözecekti buzlanmış yalnızlığımı. Elleri değecekti doktor, elleri yüreğime. Cümleler öznelerimizle başladığında, harfler bile gülüşecekti aralarında doktor, sönük yıldızlar bile biz baktığımızda en güzel görüntüsünü sunacaktı üzerimize, papatya dolu bir bahçeden tutacak dileğimiz olmadan izleyecektik kaymalarını, bahçemizde ılık rüzgarlar kalbimizde hep bir yaz havasıyla…

Ama olmadı doktor, zaten dayanıksız olan ümitlerimi erken terkettim, ayakta tutmaya çok çalışmadan erken vazgeçtim. Kendi hikayeme mutsuz son tohumunu ben ektim.

Artık bütün sözlerimi ona saklıyorum. Şimdi içimde, pişmanlık sokağındayım. Önceki tabelası öyle bir kazınmış ki sokağın, seçilmiyor gerçek adı ve gözyaşı kokuyor her tarafı. Bulabilirsen doğru noktayı, tam orada seni bekliyor olacağım. Geldiğinde beni bağrına bas olur mu? Her kimsen..

Madem buraya kadar okudun, belki bir de yorum yaparsın da şenlenir buralar. Bir de şöyle düşün; sen yorum yapmadan önce buralar hep dutluktu.