?

Bugün sana söylemek istediklerimi sustum, duydun mu? Düşüncelerimin ağırlığından başım, dugularımın ağırlığından omuzlarım çöktü, farkettin mi? Yeterince susarsam duyabilirsin, yeterince çökersem farkedebilirsin zannetmiştim oysa. Ben yine sana, sustuğumla ve çöktüğümle kaldım.

İnsan söz konusu sevdiği olunca, öyle bir seçmek istiyor ki kelimelerini; hep bir bitmemişlik, hep bir cevap beklentisi katarak sonlandırıyor cümlelerini. Çoğu zaman da duymak istediği cevaba zorluyor sevdiğini. Genellikle de duyamıyor istediğini.Öyle şeyler duymak istiyor ki, öyle kelimeler bekliyor ki; daha önce kimseye söylenmemiş olsun. Kırmızı şeridi daha önce açılmamış olsun. Galiba ben fazla insanım, çok fazla… ve insan, duymadıklarını alıp yanına, gitmek istiyor.

Bir çocuk olup gitmek istiyorum uzaklara, her şeyi yeniden öğrenerek, yeniden büyümek istiyorum, istediğim şekli verebilir miyim bilmek istiyorum, ben orada; bilmediğimi özlüyorum. Olduklarım yetmiyor bana, olmadıklarıma misafirken daha mutluyum sanki ve maalesef; bu misafirliğin de kısası makbul.

İçimde kıpırdayanlar gıdıklıyor hayallerimi, durduk yere gülüp duruyorum. Kendi kendine gülen birinin dışarıdan gelenlere zor gülmesini de ancak böyle izah edebiliyorum. Ama biliyor musun, en çok susmamı sevmeni isterdim, çünkü öyle zamanlarda ben, seni seviyorum.

Ey sevdiğim, benimle ağlar mısın? Karşımda durup saatlerce, benimle susar mısın? Bilmediğim yerlerde, benimle yürür müsün?  O zaman belki beni anlamasan da olur.

Madem buraya kadar okudun, belki bir de yorum yaparsın da şenlenir buralar. Bir de şöyle düşün; sen yorum yapmadan önce buralar hep dutluktu.