Çakırdikenlik

Belki sana dokunamıyorum, yüzünü göremiyorum, sesini duyamıyorum ve seni tanımıyorum,  ama şu an en yakınım sensin sevgili okuyucum. Benim için bir iki damla gözyaşı ayırır mısın? Gözyaşı dökülmesi gereken duygulara ben yetemiyorum artık.

Gözlerim kan kusuyor geceye, içimin karanlığıyla büyüyor bebekleri, yolumu bulamıyorum, dolambaçsız yollarda kaybolmayı başardım, beni kutlar mısınız?  Parça parça dağılıyorum ağızlarda, kıvamını tuturamıyorum cümlelerin, ben nasıl bu hale düştüm? Elimden tutup kaldırır mısınız? Yine vakit yaklaşıyor sabaha, adresi belli kaybolmuşların kervanınına katılıyorum, buraya gelen çok olur giden az, gelip beni alır mısınız? Açsam içimi, görseniz acımı, her nefesimde çürüyen yanlarımı, biten çocuksuluğumu ve yaklaşılmaz yalnızlığımı, anlamsız da olsa bir şey söyleyebilir misiniz bana? Şarkılarıma katılır mısınız, benim sesim yetmez bazı kelimelere, gözlerimin içine bakarak, aciz yanıma işkenceyle bir, tamamlar mısınız şarkımı?

Ucu açılmamış kalem gibiyim, acı olsa da söylemem gerekenler yerine, yumuşak söylemlere mahkumum. Eskiden, ben geleceği özlüyorum derdim, hacıyatmaz sevgime kavuşacağım günler hayal ederdim, sabır bana onu getirecek derdim. Şimdi ise sabırlı bir insanın öfkesiyim, birikmiş. Beni yatıştırır mısınız?

İç dünyası yıkık insanların mutlu olma şansı yok, boşuna uğraşıyoruz.

Tam kurtuldum derken yine aynı yerdeyim, aynı takılmalar, aynı tutulmalar. Bütün bunlar bir prova olsa mesela, hepsi. Sonra yine sizin bana gelişinizle başlasa her şey, ben değişsem, siz fark etseniz, bakıp şaşırsanız.. Papatya bahçesi hayallerimi çakırdikenleri sardı, gelip yaksanız..

Madem buraya kadar okudun, belki bir de yorum yaparsın da şenlenir buralar. Bir de şöyle düşün; sen yorum yapmadan önce buralar hep dutluktu.