Ahenk

En beyaz sayfalar, bana biraz gülücük hesabını tutar mısınız? Çünkü şimdi; gülmek vakti. Çünkü şimdi ufuk ufak ufak gözlerimde, belki de yok; bugün o kadar güzel ki, gözümde yarın yok.  İçim name name, yüzüm çizgi dansları.. Yeni bir tını var etrafta, yakalayamıyorum, aklımda tutamıyorum , duymadığım zamanlarda tekrarlayamıyorum, içimdeki namelere katamıyorum. Belki de sözleri ezberlenene kadar güzel olan şarkılara benzemesinden korkuyorum. Korkmadan seviyosam yeteri kadar sevmiyorumdur biliyorum.

Zerre akıl kalmayana kadar başımda, siz bana notalar verin, büyük notalar, şarkı yapacağım.  Önce yumuşak bir girizgahla herkesi uyutacağım, bütün herkesi, o hariç. Sadece biz kaldığımızda sözler başlayacak, sözler o olacak, sözler ben olacak, sözler sözleri çağıracak, sözler sözlere geldiğinde buluşacağız, ve sözler biz olacak. Biz ahenk olacağız, dayanamayıp haykıracağız, sesimiz o kadar yükselecek ki, herkes uyanacak, mutlu uyanacaklar çünkü  mutlu notalar serpeceğiz üstlerine. Bizim gülüşlerimiz onlarınkine karışacak, belki de sen güldün diye dünya mutlu olacak..  Son notalarını hayal edemiyorum şarkının, dedim ya yarın yok gözlerimde, ama biliyorum ki sonu da mutlu olacak..

Geçmiyor bazı akşamlar zaman, elim kolum bağlı sabahı bekliyorum, güneş doğmuş umrumda değil, beklediğim şey aydınlık değil, sabah bana onu getirecek.. Geçmeyen vakite inat sayfalarca  hikaye biriktiriyorum içimdeki mutluluk cuntasına dair. Mutlu topraklar diyorum, toprağın sevgisinden bahsediyorum; topraklar sahibini sevince, gökyüzü daha cömert davranırmış. O yağdıkça, toprak filiz verir, sahibi mutlu olurmuş. Böyle bir ahenk yakalandığında o toprakta gökyüzünü aşan görünmez ağaçlar yetişirmiş, elma ağaçları… Mutlu hikayelerin sonundaki elmalar işte bu ağaçlardan düşermiş yere.. İşte böyle hikayeler biriktiriyordum içimde, ben toprak oluyordum, o sahip, böyleydi benim zamanla savaşım, zamanı onunla yeniyordum ve zamanı yendiğimde ise, kazandığım yine o’ydu..

İzlerimizi bırakıyorum şimdi buraya, hem de büyük büyük. Eğer bir gün kaybolursam yollarında, yazamazsam şarkımızı, büyütemezsem ağacımızı, bu noktaya dönüş yolu her zaman olsun diye..  Ve şimdi yine, ah bu ben zamanı; dostum dostum güzel dostum, bu ne güzel çizgidir bu, bu ne ahenkli name,  yaprak dolu her yanımız, her yanımız bahar bahçe…

Madem buraya kadar okudun, belki bir de yorum yaparsın da şenlenir buralar. Bir de şöyle düşün; sen yorum yapmadan önce buralar hep dutluktu.