Burada Sevgi Var

Sevgi emektir diyorlardı bana, oysa emek sevgi olmak için fazlasıyla yayaydı gönül otobanında ve çalışarak elde ettiğimiz duygulara gerçek gözüyle bakamıyorduk en iyimser gözlüklerimizle bile, emek emekti, sevgi ise başka bir dünyanın henüz kirlenmemiş parlak yıldızı..

En çok sevdiğimiz insana sevgili diyorduk, ağzımızdan belki de çıkan en tatlı kelimenin özüne bakmadan.. ve kelime oyunları yapıyorduk çoğu zaman istemsiz ama amaçlı; sevginin böcükleri oluyorduk anlamaya gereksinim duymadan..

Bir fikrin yerleştirilebilmesi, benimsenmesi pek ala mümkündü, oysa sevgi ne yerleştirilebilir ne de benimsenebilirdi. O, içinde her haliyle sana ait filizlenen en yüce duyguydu, karşılık; sevginin olası yan etkilerden biriydi, hastaydı; sabahı beklemeyen.

Sevgi ışıkları kapatıp oturmaktı; dikkatini ondan ayıracak her nesneye gözlerini kapamaktı, hiç kimsenin yaşamadığı diyarlarda toprak olmaktı, ilk onun basmasının hayaliyle yaşamaktı.

Sevgi içindeki dar sokaklara sırf o yürüsün diye geniş kaldırımlar döşemekti, sevgi; o kaldırımlara gözyaşı dökmekti, içine ağlamak demekti.

Sevgi; bir insana onu sevdiğini nasıl söyleyeceğini düşünürken söyleyemeyeceklerindi..

Devam edecek olandı…

Madem buraya kadar okudun, belki bir de yorum yaparsın da şenlenir buralar. Bir de şöyle düşün; sen yorum yapmadan önce buralar hep dutluktu.