Oca
Zorlama
Bir çocuk kurgusu, bir zifiri sessizlik ve tenden akan kan. Bu çok şarkı, çok umut.
Ayaklarım doğduğum topraklarda, kuzey rüzgarındna tenim kesiliyor. Dedemin gölgesinde kardelenler büyümüş ve Beyaz’ın güneşi annemle dolu.. Orada gerçekten bir şeyler geri geldi sanki..
Kapanırken güneşim, gölgelerle büyüyorum, ben siyahlara ve grilere yoldaşım. Sadece karanlıkta baktığımda aynaya kendime benziyorum ve odamın o göremediğim gri duvarlarında en tatlı tablolar. Özlediğim her güne ait ve özlediğim herkese dair. Tanrım bu aynaların sonsuz boşluğunda ne kadar çok umut, ne çok bahar yitirmişim ve yitirilmişerin inadına ne çok hayal ekmişim.
Unutulmuş, soğumuş bir çayın isteksiz yudumuyum, israf olmayayım diye yaşıyorum, ciğerlerime dolan yaşayıp ölmüş milyarlarca insanın nefesini çar çur ediyorum. Elimde saniyelerin kayışını izlerken, gecelerce hapis yatıyorum.
Bu ne çok uyku, uyan artık, kalk ayağa ve yürü bahara, bu nasıl sıcak, kalk ayağa ve söndür güneşi. Sana değmeden geçmiş baharlara inat, gaipte ek tohumlarını artık sen de, gaipte aç, gaipte yaşa, ölme.. Sesler, bırakın artık beni, fısıldayıp durmayın, gelmeyin üzerime, kafamdaki kalabalıklarla ezmeyin beni. Cevap istiyorsanız, işte anlatıyorum, bu, ikinci yeni, yani yarının birincisi. Eskiyecek bir günün, yarına özlemi.. Bir akıl zayiinin kendine öfkesi.
Yağmur yağıyordu, yanağıma çarpan o seyrek damlalar arasında düşünce sellerinde boğuluyordum ama yine de yazacak hiçbir şey yoktu. Yazmak benim heyecanımdı ve beni artık kimse heyecanlandırmıyordu, anlamasızca yaşıyordum, anlamsızca bekliyordum, şimdiki zamanı geçmiş zaman gibi anlatıyordum, bir ahmet hamdi şiirinde yaşıyor, zamanın peşine düşüyordum, kayboluyor kayboluyordum, etrafımdakilere gördüklerimi anlatamıyordum ve hissedemediklerimi, hiçbir şey hissetmiyordum. O hayır diyen çocuk belki de bendim. Ama hayır, ben onun gibi uçamıyordum, yağamıyordum, sevemiyordum.
Şu canımın en güzel halinde, kocaman bir boşluğun tam ortasındaydım, bekliyor, bekliyordum.
